Dziś będzie trochę nietypowo, bo mało tekstu, a sporo obrazu 🙂 Jako że to mój debiut operatorski, filmiki nie są najlepszej jakości. Oscara nie zdobędę, ale mam nadzieję, że są na tyle czytelne, że uznacie je za pomocne 🙂

Piłeczka tenisowa może nam dostarczać wiele ciekawych doznań również poza kortem 🙂 Mowa o automasażu, który zdobył zasłużoną sławę i gości na siłowniach, salach i w salonach biegaczy, chodziarzy i zwykłych zjadaczy chleba. Oczywiście automasaż można wykonać specjalną piłeczką, a nawet całym arsenałem stworzonych do tych celów piłek, wałków i piłeczek, ale i ta mała żółta kulka też doskonale spełnia swoją rolę 🙂

Automasaż pomaga nam rozmasować i rozluźnić mięśnie, a nawet całe zespoły mięśni (patrz taśmy anatomiczne), a tym samym przez zwiększenie ich ukrwienia, dotlenienia, odżywienia i poprawę eliminacji zbędnych metabolitów przyspieszać regenerację po wysiłku, zwiększać ich siłę, a także zapobiegać powstawaniu bolesnych punktów spustowych.

Stopa

Zacznijmy od stóp. Automasaż nie tylko przynosi ulgę naszym zmęczonym stopom, ale także, jako że działa na fundament naszego ciała i początek taśmy anatomicznej tylnej, wpływa na funkcjonowanie nawet odległych obszarów. Wystarczy nadmienić, że jest wykorzystywany w treningu dna miednicy dla rozluźniania mięśni tego obszaru.

Czas na podudzie.

(wybaczcie pierwsze sekundy :))

Biegacze, chodziarze i kolarze z reguły skarżą się po wysiłku na ból i napięcie w łydkach (trójgłowy łydki) i z reguły pamiętają o automasażu tego rejonu, zaniedbując jednak obszary po zewnętrznej i wewnętrznej stronie goleni.

Zobaczcie jak można pomasować też zewnętrzną

i wewnętrzną stronę goleni.

Pamiętajcie, że piłeczkę należy prowadzić obok piszczeli, tak gdzie czujecie, że kończy się kość, a zaczyna mięsień, a nie po samej kości.

W kolejnym wpisie nadejdzie czas na kolejne rejony ciała. Może do tego czasu podszkolę się w operowaniu kamerą.

stay tuned 🙂

 

NARZĄDY A PORY ROKU

Narządy- serce i osierdzie, jelito cienkie; Żywioł- ogień; smak- gorzki.

Lato to czas obfitości, słońca i radości. Jako że jesteśmy częścią otaczającego nas świata, tak jak przyroda jest w pełnym rozkwicie- tak i w naszych organizmach poziom energii jest najwyższy w ciągu roku, a słońce sprawia, że mamy lepszy nastrój . Lato to również dla nas czas wakacji i relaksu, mamy więcej czasu, dni są dłuższe, ciepłe, nie mamy ochoty siedzieć uwięzieni w czterech ścianach- ciągnie nas by wyrwać się na łono natury, mamy więcej chęci i sił na spotkania z przyjaciółmi, śmiech i zabawę. Dominującymi narządami lata są serce i potrójny ogrzewacz- prawidłowy przepływ energii w tych meridianach otwiera nas na ludzi, otaczający nas świat, ale również sygnały płynące z naszego wnętrza. Nic więc dziwnego, że lato sprzyja nawiązywaniu, pogłębianiu i poprawie relacji. To czas komunikowania się z innymi ludźmi, ale i sobą samym- nasze serce staje się wrażliwe i otwarte nie tylko na komunikaty płynące z zewnątrz, ale na głos intuicji. Równowaga w dominujących narządach daje nam poczucie wewnętrznego spokoju i jedności z otaczającym światem. Potrafimy uświadamiać sobie i komunikować swoje potrzeby i jesteśmy wrażliwi na potrzeby innych
Kolejnym narządem jest jelito cienkie- wzmocnione dodatkową dawką energii w tym okresie poprawia trawienie- jeśli nie ma zaburzeń w jego funkcjonowaniu rzadziej w tym okresie skarżymy się na dolegliwości związane z funkcjonowaniem układu pokarmowego.
Objawy braku równowagi:
Brak równowagi energetycznej w dominujących narządach lata przejawia się nadciśnieniem, zaburzeniami krążenia, zwiększoną potliwością, zaburzeniami pracy serca, niestrawnością i bólem i napięciem mięśni górnych pleców. W sferze emocjonalnej widać nadpobudliwość, niepokój, zaburzenia komunikacji zarówno z innymi ludźmi, jak i w życiu wewnętrznymPÓŹNE LATO
Narządy: żołądek, śledziona z trzustką; żywioł- ziemia; smak- słodki
Babie lato- schyłek lata, pojawiają się pierwsze sygnały nadchodzącej zmiany pór roku. Wciąż jeszcze cieszymy się piękną letnią pogodą, jednak już zaczynami odbierać sygnały zbliżającej się jesieni. To także początek zbierania plonów- okres obfitości, rodzenia owoców pysznych słodkich owoców. Nic więc dziwnego, że dominującym smakiem jest właśnie smak słodkiJ. Meridianami schyłku lata są żołądek, śledziona i trzustka- narządy odpowiedzialne za trawienie, przetwarzanie i dystrybucję składników odżywczych. Żołądek zawiaduje naszymi codziennymi rutynowymi zachowaniami, przede wszystkim tymi związanymi z jedzeniem i snem , a także cyklem menstruacyjnym- niestety łatwo zaburzyć jego równowagę przez spożywanie zbyt dużej ilości słodkiego jedzenia. Śledziona jest odpowiedzialna za prawidłowy skład krwi, a trzustka za wytwarzanie insuliny i metabolizm cukrów, a tym samym za utrzymanie prawidłowego jego poziomu we krwi.

Objawy braku równowagi:
Jeśli uskarżamy się na kiepskie trawienie, wzdęcia, refluks lub wrzody żołądka, obniżoną odporność, gwałtowne wahania wagi (zarówno tycie, jak i jej utrata), a także nieregularne i bolesne miesiączki i utrata jędrności ciała może to oznaczać, że doszło do zaburzenia funkcjonowania żołądka, śledziony lub trzustki. W sferze emocjonalnej zachwianie równowagi przejawia się głównie zaburzeniami łaknienia, brakiem apetytu lub napady wilczego głodu, a zwłaszcza apetytem na słodycze, bezsennością, niepokojem i wahaniami nastroju.
Joga w tym okresie ukierunkowana jest na pracę nad poprawą przepływu energii i funkcjonowania dominujących meridianów, Sekwencje układane są również tak, by przynosić polepszenie nastoju i samooceny, lepiej kontrolować wahania nastroju, radzić sobie z napadami głodu.

JESIEŃ

Narządy: płuca i jelito grube; żywioł- metal ; smak- ostry
Jesień to czas na eliminowanie, nasza energia i chęć do działania ulega powoli obniżeniu. Dominującymi narządami są płuca i jelito grube. Prawidłowe funkcjonowanie jelita grubego pozwala nam utrzymać prawidłową wagę, unikać niedyspozycji żołądkowych i poprzez sprawne eliminowanie zbędnych produktów przemiany materii zapewnia piękną, czystą i promienną cerę. Prawidłowa praca płuc i swobodny, pełny oddech pozwalaj przejść bezpiecznie przez rozpoczynający się okres przeziębień, uspokaja, daje poczucie równowagi i ułatwia kontrolę nad stresem.
Objawy zaburzeń równowagi:
Problemy ze strony układu oddechowego takie jak astma, osłabiona odporność i związane z tym częste przeziębienia i grypy, alergie, katar sienny. Zaburzenia ze strony układu pokarmowego- częste zaparcia, biegunki, nieprawidłowe funkcjonowanie jelita grubego znajduje także odbicie w stanie naszej skóry dając objawy takie jak wypryski, trądzik, wysypki i liszaje czy…cellulitis..
Charakterystycznym objawem jest też uczucie ciężkości w dolnej części ciała, zwłaszcza ud i pośladków, oraz zaburzenia miesiączkowania
W sferze emocji o braku równowagi w meridianach jesieni świadczy rozgoryczenie, nieumiejętność „odpuszczania”, brak poczucia bezpieczeństwa i tak dobrze nam znany jesienny spleen czyli sezonowe, trudne do wyjaśnienia w logiczny sposób przygnębienie.
Joga w tym czasie koncentruje się na oddechu. To czas na wzmocnienie płuc, pracę nad efektywnym, świadomym oddechem, nauka korzystania z niego nie tylko podczas praktyki na macie, ale i w codziennym życiu. Sekwencje mają również na celu tonowanie jelita grubego i wspieranie jego funkcji, tak byśmy mogli skutecznie pozbywać się zbędnych produktów przemiany materii.
Duży nacisk kładzie również na pozbycie się uczucia ciężkości poprzez utrzymanie w odpowiedniej formie pośladków i mięśni nóg. W sferze psychicznej pozwala pozbyć się przygnębienia, daje nam jasność umysłu i zrównoważony, trzeźwy osąd sytuacji, co pomaga nam podejmować właściwe decyzje.

ZIMA

108 powtórzeń sekwencji Powitań Słońca wykonywanych dla uczczenia jakiegoś ważnego wydarzenia (na przykład dla pożegnania starego i powitania nowego roku), często w szczególnej intencji. Dużo? Nie na tyle, żeby paść bez życia z wyczerpania, na tyle długo jednak, żeby, choćby z pewnego znużenia monotonią powtórzeń zadać pytanie o znaczenie tej liczny.  Ani ona okrągła, ani specjalnie dla nas interesująca, a jednak w wielu kulturach ma wyjątkowo bogatą symbolikę.

Wymijająca odpowiedź o “magicznej liczbie” jest być może wystarczająca dla kogoś, kto wzruszeniem ramion przyjmuje tylko informację o dziwnej tradycji, ale już zupełnie nie wystarczy tym, którzy podejmują wyzwanie zmierzenia się ze 108 Powitaniami. Dla nich właśnie spróbuję przytoczyć przynajmniej częśc z ogromnej liczby matematyczno- astronomiczno- filozoficzno religijnych uzasadnień. Symbolika tej liczby jest tak bogata i zawiła, że z pewnością usatysfakcjonuje nawet najbardziej ciekawskich. Przytaczam tu tylko garść wybranych odwołań do nauki, różnych tradycji i religii. Wytrwałych odsyłam do stron, z których korzystałam (linki poniżej) i czeluści internetu. Podejrzewam, że przyjrzenie się różnym tradycjom i dziedzinom wiedzy przyniesie rezultaty w postaci nawet i108 takich odniesień:)

1. Matematyka:

Liczba 108 może być wynikiem wielu różnorakich matematycznych (i magicznych) obliczeń

• 108 stanowi iloczyn trzech pierwszych liczb naturalnych podniesionych każda do własnej potęgi: 1 do 1potęgi 1* 2 do 2* 3 do 3= 1*4*27= 108
• Inne matematyczne odniesienie? 108 jest iloczynem licz 9 x 12.Obie liczby, podobnie jak sam wynik ich mnożenia mają w wielu tradycjach znaczenie symboliczne
• Magiczna Liczba Harshad oznaczająca w sansktycie “wielką radość”, to ni mniej ni więcej 108. Jej magia polega na fakcie, że jest podzielna przez sumę cyfr ją tworzących: 1+0+8=9,  108:9= 12
• Ponownie matematyka: skala numeryczna 1 i 8 zsumowane dają 9, która jest ilością cyfr w skali numerycznej:))

2. Teraz kolej na liczbę 108 w różnych tradycjach:

• W alfabecie sanskryckim jest 54 znaki, z których każdy ma męski i żeński aspekt (shiva i shakti) 2* 54 daje nam oczywiście… 108.
• Tradycja podaje istnienie 108 pożądań śmiertelników, oraz
• 108 kłamstw przez nich wypowiadanych, a także
• 108 postaci złudzeń i różnorakich form niewiedzy
• Według tradycji mamy 108 uczuć: 36 związanych z przeszłością, 36 z teraźniejszością i 36 z przyszłością
• Gopis Krishny: według podań Krishna miał 108 Gopis (służących)

• Taniec: istnieje 108 form tradycyjnego tańca indyjskiego
• 108 to liczba stadiów wędrówki Atman- ludzkiej duszy
• Islam: w tradycji islamu liczba 108 odnosi się do boga
• Istnieje 108 kanonicznych upaniszad czyli wedyjskich tekstów o treści religijno- filozoficznej
• liczbę 108 można również odczytywać jako:

1- bóg

0- pustka nicość

8- nieskończoność i wieczność

• A także 108
• w Indiach i Nepalu– Thirta (“bród”) to w tradycji hinduistycznej  miejsce do odbywania rytualnych kąpieli, bądź w formie specjalnego zbudowanego na terenie świątyni basenu, bądź po prostu brzeg rzeki z dogodnym dojściem.

3. Mala

Japa mala czyli różaniec stosowany w religiach wschodu (min. buddyżmie i hinduiźmie) do odmawiania modlitw i pieśni składa się ze 108 paciorków, lub jak w tradycji Sikhijskiej jest sznurkiem zasupłanym w 108 supełków. Choć spotyka się również mniejsze mala liczące połowę, trzecią, czwartą lub dwunastą pełnej wersji (54, 36, 27 lub 9) to jednak ich liczba zawsze koresponduje ze 108. Oczywiście w żadnym razie nie jest to liczba przypadkowa:

• po pierwsze symbolizuje ona 108 ludzkich pasji,
• po wtóre w tradycji buddyjskiej liczba paciorków zgodna jest z formułą: 6*3*2*3= 108; gdzie:

• 6 odpowiada sześciu zmysłom (wzrok, słuch, węch, dotyk, smak, myśl);

• 3 reprezentuje 3 aspekty czasu: przeszłość, teraźniejszość, przyszłość

• 2- to stany serca (czyste- nieczyste), i w końcu

• druga trójka to trzy możliwe odczucia (sympatia, niechęć, obojętność)

Mala w chińskim buddyźmie i Taoizmie zwana su-chu również ma 108 paciorków oraz trzy dodatkowe dzielące ją na trzy sekcje po 36 koralików każda.

Ilość paciorków zapewnia powtórzenie odmawianych mantr co najmniej wymagane 100 razy, a pozostałe paciorki to po prostu takie “koła zapasowe” na wypadek pominięcia któregoś z powtórzeń przez zwykłe roztargnienie lub w razie zniszczenia i utraty któregoś z koralików:)), a jest ich właśnie 108, ze względu na magiczne znaczenie tej liczny

4. Astronomia i astrologia:

• Astrologia: istnieje 12 konstelacji i 9 segmentów zwanych namshas i chandrakalas

(a 12* 9=….:)

• Planety i domy: znów odwołanie do astrologii, według  której istnieje 12 domów (znaków zodiaku) i 9 planet
• Astronomia: średnica słońca jest 108 razy dłuższa od średnicy ziemii
• 4 kwadry Księżyca x 27  nakshatr czyli znaków (konstelacji) indyjskiego zodiaku księżycowego

Magicznych znaczeń, odwołań do symboliki i tradycji jest tak wiele, że niełatwo jest je zapamiętać, ale jednocześnie dostatecznie dużo, by wybrać sobie to najbardziej przemawiające do naszej wyobraźni czy odpowiadające naszemu światopoglądowi:) Niezależnie od wybranego uzasadnienia, życzę Wam wytrwałości i spełnienia intencji, w której wykonacie 108 Surya Namaskar:)
Anna Węgrzynowska

W oparciu o:

http://www.elephantjournal.com/2010/02/why-108-sun-salutations/

http://www.salagram.net/108meaning.html

Czym jest yin yoga?

Yin Yoga, która w swej obecnie znanej nam postaci narodziła się na zachodzie dopiero w latach 70 tych XX , uważana jest powszechnie za jedno z  młodszych dzieci jogi.  Tymczasem jej twórca- nauczyciel jogi Toaistycznej i miłośnik sztuk walki Paulie Zink czerpał z bogatej, wielowiekowej tradycji Dao Yin (Tao Yin), starożytnej medycyny chińskiej i Kung Fu.

Podstawowym celem Yin Yogi jest zwiększenie zakresu ruchu w stawach.  Jej działanie rozciąga się jednak znacznie dalej poza wpływ na tkankę łączną. Poprzez poprawę funkcjonowania narządów wewnętrznych i stymulowanie systemu immunologicznego ma dobroczynne działanie  na całe ciało, ale także (w moim przypadku zwłaszcza) na umysł i stan ducha. Na poziomie energetycznym służy pobudzeniu przepływu energii życiowej qi, stworzeniu przeciwwagi dla praktykowanej na co dzień, dynamicznej, energetycznej czasem siłowej jogi yang.

Jak to działa?

Choć ogólne założenia Yin yogi są takie same, jak w każdym stylu hatha yogi, to w odróżnieniu od dynamicznych form, które pracują głównie z mięśniami, koncentruje się ona na oddziaływaniu na pomijaną nieco gdzie indziej tkankę łączną. I tak, podczas gdy dynamiczniejsza joga yang skupia się głównie na rozgrzaniu, rozciąganiu i wzmacnianiu mięśni, działania jogi yin skierowane jest głównie na więzadła, ścięgna i kości zwłaszcza w obrębie stawów biodrowych, miednicy czy dolnego kręgosłupa.

W ogromnym uproszczeniu Yin yoga polega na przyjęciu pozycji (asany) i trwaniu w niej znacznie dłużej niż w tradycyjnej jodze (od 2 do nawet 20 minut!). Osiagnięciu jak najgłębszego wpływu na taknkę łączną sprzyja praktyka w momencie, gdy mięśnie są nierozgrzane, a siła oddziaływania przenosi się na łącznotkankowe elementy okołostawowe. Działanie takie nie tylko pozwala na zwiększenie zakresu ruchu lecz także na poprawę ukrwienia, a przez to i odżywienia struktur stawowych. Długie pozostawanie w jednej pozycji służy również rozluźnieniu i zniesieniu odruchowego “obronnego” napięcia, jakim często reaguje rozciągany gwałtownie mięsień.

Dla jej twórcy yin yoga uzupełniona o elementy Tao Yogi była samodzielnym stylem, jednak przez jego następców  jest zalecana raczej jako uzupełnienie praktyki bardziej dynamicznej, bowiem tylko zachowanie równowagi pomiędzy siłą i elastycznością gwarantuje stabilność i bezpieczeństwo stawów, zapewnia prawidłowe funkcjonowanie aparatu ruchu i harmonijne funkcjonowanie ciała.

To takie proste?
Niewtajemniczonemu obserwatorowi yin yoga wyda się początkowo wyjątkowo  nudna, bierna i zbyt delikatna. Jednak jeśli tylko podejmie próbę ułożenia się w asanie, już po chwili odkryje jak ogromnym wyzwaniem fizycznym, ale także psychicznym jest długie trwanie w często ekstremalnie niewygodnej pozycji.

Yin Yoga jest świetnym uzupełnieniem tradycyjnej jogi yang. O ile ta drugą można traktować jako formę medytacji w ruchu, to pierwsza będzie zdecydowanie formą medytacji w BEZRUCHU:)) Dla osób aktywnych, które do dobrego samopoczucia potrzebują wciąż nowych bodźców pierwsze spotkanie z yin jogą, podczas praktyki której pozornie nic się nie dzieje, może wydać się prawdziwym koszmarem i doskonałą lekcją pokory i silnej woli. Podobnie dla osób bardzo silnych, wspaniałych sportowców przyzwyczajonych do dynamicznych ćwiczeń, opanowywania umiejętności technicznych i pielęgnowania na siłowni wspaniałej muskulatury. Tymczasem osobom żyjącym w przeświadczeniu, że są wątłe, niewytrzymałe i ogólnie ich umiejętności sportowe są uznawane ogólnie za raczej mizerne yin yoga może pomóc odnaleźć ukrytą w nich moc i stać się źródłem pierwszej “sportowej” satysfakcji (co oczywiście wpłynie tez pozytywnie na ich nastrój i podniesie samoocenę)
Wszyscy, którzy poznają tą spokojną odmianę jogi, niezależnie od tego jak komfortowo (lub raczej niekomfortowo) poczują się podczas praktyki zrozumieją, że tak jak w życiu potrzebna jest równowaga pomiędzy jasnym a ciemnym, siłą i delikatnością, hałasem i ciszą, spokojem i dynamiką, tak i w jodze- bez ścieżki Yin  ich praktyka będzie niekompletna.

Kiedy praktykować?

Wszystko zależy od efektu na osiągnięciu którego zależy nam najbardziej:)

Generalnie można praktykować:

• Rano, gdy mięśnie są nierozgrzane- czyli wtedy, kiedy właśnie czujemy sie najbardziej zesztywniali-  to optymalne warunki dla uzyskania jak najlepszego wpływu na tkankę łączną,
• wieczorem- choć mięśnie są rozgrzane i wydłużone i nie uzyskamy takiego efektu rozciągającego- dla uspokojenia umysłu i wyciszenia,
• po długiej podróży,
• wiosną i w lecie- dla zrównoważenie sił natury- te pory roku wg jogi są czasem kiedy dominują siły yang
• kiedy nasze życie osiąga zwrotna prędkość- tu też przeważają walory psychologiczne-głównie dla wyciszenia, zatrzymania w pędzie, uspokojenia gonitwy myśli,
• podczas konkretnych faz księżyca (pełnia, nów)- znów życie zgodne z naturą

Tymczasem, po całym dniu siedzenia za biurkiem w szary, nudny zimowy dzień lepiej zaaplikowac sobie dynamiczniejszą praktykę, by pobudzić się, rozgrzać i podkręcić zyciową energię:)

I na koniec ważna uwaga: Yin Yoga NIE JEST jogą terapeutyczną- praktykowana niewłaściwie, skierowana na tkanki uszkodzone może przynieść więcej szkody niż pożytku .

Anna Węgrzynowska

Pisząc artykuł korzystałam źródeł zamieszczonych na stronie: http://www.yinyoga.com/index.php

Zainteresowanym polecam również stronę Yin Yoga Poland:  https://www.facebook.com/yinyogapl?fref=ts

Prawidłowa postawa ciała zapewnia nam atrakcyjny wygląd- jawimy  się światu jako ludzie świadomi swej wartości, otwarci i spokojni, poruszamy się z gracją, nasz krok jest sprężysty, a ruchy płynne.

Ale jak dowiadujemy się już w dzieciństwie- wygląd to nie wszystko. Prawidłowe ułożenie kręgosłupa sprawia, że wszystkie jego naturalne krzywizny stanowią doskonałą amortyzację i kręgosłup może efektywnie podpierać nasze ciało. Pozwala to zapobiegać bólom i deformacjom kręgosłupa, chroni przed zwyrodnieniami, ułatwia oddychanie, zapewnia właściwe napięcie mięśni.

Nieprawidłowa postawa jest często wynikiem złych nawyków, utrwalonych przez długotrwałe siedzenie, poruszanie się czy stanie w wadliwej pozycji.

Poniżej znajdziecie kilka rad, jak powinna wyglądać prawidłowa postawa ciała w staniu, siedzeniu, a nawet…..we śnie:) Choć lista wydaje się długa, pocieszające jest, że wskazówki są proste do zapamiętania, a kontrola i zmiana złego nawyku poprzez te same połączenia i mechanizmy, które powodują przeniesienie dolegliwości na inne odcinki, może przynieść ulgę i korektę ustawień również w odległych miejscach.

Zacznę od pozycji siedzącej, bo to w niej na nasz kręgosłup działają największe obciążenia (Dziak “Bóle krzyża”) i tak właśnie większość z nas sporą część dnia. Niestety nie ma czegoś takiego, jak “zdrowa” pozycja siedząca. Długotrwałe tkwienie w choćby i najbardziej prawidłowej pozycji odbije się negatywnie na naszym samopoczuciu i nawet godzina ćwiczeń po pracy nie jest w stanie w pełni zrównoważyć szkodliwych efektów spowodowanych 8 godzinami bezruchu. 

Dziękuję, postoję…

Moja mama, osoba niezwykle energiczna i pracowita, wszystkie prace kuchenne zawsze wykonywała na stojąco z nogą wspartą na taborecie. Jak wiele innych nawyków przejęłam od niej ten system i do dziś najchętniej gotuję czy prasuję w takiej właśnie pozycji.

Okazuje się, że moja mama znalazła najzdrowszy dla kręgosłupa sposób pracy. Dziś specjaliści od ergonomii pracy doradzają właśnie takie stojąco- siedzące stanowiska. Na rynku pojawiają się biurka do pracy stojącej z regulacją wysokości blatu, który można sobie podnosić i opuszczać co kilka godzin, Jeśli jednak kogoś nie stać na takie nowoczesne rozwiązania można sprawić sobie specjalną nadstawkę na zwykłe biurko. Większość z nas przeraża wizja stojącej pracy, ale jeśli tylko charakter pracy na to pozwala, to naprawdę  warto. Jeśli dodatkowo wesprzemy stopę na podnóżku przenosząc ciężar ciała to na jedną, to na drugą nogę lub zastosujemy siedzisko w postaci wysokiego stołka zbliżonego do barowych hokerów, będzie nam całkiem wygodnie. Trzeba się tylko upewnić, by podobnie jak w przypadku tradycyjnej pozycji siedzącej monitor komputera znajdował się na właściwej wysokości.

Pozycja siedząca (za biurkiem):

Jeśli już musimy siedzieć to róbmy to z głową.

1. Jeśli pracujemy przy komputerze, górna krawędź monitora powinna znajdować się NIECO poniżej linii wzroku- wzrok powinien padać na górną jedną trzecią monitora,

2. Broda powinna być ustawiona równolegle do podłoża

3. Ekran powinien znajdować się w odległości wyciągniętego ramienia od twarzy

4. Barki utrzymujmy rozluźnione, skierowane w dół (oddalone od uszu) i lekko cofnięte w tył (naturalnie, nie jak zmarznięty kurczak:))

5. Przedramiona powinny być podparte równolegle do podłoża

6. Kręgosłup powinien być zrelaksowany i ustawiony w kształt litery J- nie zgarbiony jak literka C albo pozakrzywiany na podobieństwo litery S

7. Kość ogonowa powinna być ZA Tobą, a nie POD Tobą.

8. Podudzia trzymaj równolegle do podłoża,

9. Unikaj zakładania nogi na nogę!- ta wskazówka jest dla mnie zdecydowanie najtrudniejsza do zrealizowania, straciłam już rachubę ile razy podczas pisania tego artykułu złapałam się na tym, że siedzę ze skrzyżowanymi nogami 🙁

8. Kolana powinny być zgięte pod kątem 90- 110 stopni, lekko poniżej poziomu bioder.

1. Stopy powinny spoczywać płasko na podłodze ( można je oprzeć na podnóżku)

Ważne jest, żeby nie pozostawać bez ruchu zbyt długo- co 30-60 min. odejdźcie od biurka, przejdźcie parę kroków, wykonajcie kilka prostych ćwiczeń, rozciągając mięśnie i dając im chwilę wytchnienia. Przeciągajcie się jak kot nie bacząc zakłopotanie koleżanek z pracy, prostujcie nogi i  gimnastykujcie stopy nie zważając na  na zdumione spojrzenia klientów.

Wiele osób siedzi na piłce argumentując, że zmusza to nasze mięśnie posturalne do delikatnej, ciągłej pracy w celu utrzymania równowagi.  Nie zwalnia nas jednak z obowiązku utrzymania prawidłowej postawy- siedzenie w pozycji zaplątanego precla jest niezdrowe nawet na piłce:).  Wielogodzinne siedzenie na piłce może jednak generować przeciążenie i nadmierne napięcie mięśni i paradoksalnie również powodować bóle pleców. Dlatego lepiej by piłka nie zastąpiła krzesła, a stała się jedynie miłym urozmaiceniem (do 2 godz.)

Pozycja stojąca:

W tej pozycji nacisk osiowy na krążki międzykręgowe zmniejsza się o 30% w stosunku do pozycji siedzącej (Dziak “Bóle krzyża”), wciąż jednak jest duży i długotrwałe pozostawanie w bezruchu, zwłaszcza przy nieprawidłowym ustawieniu prowadzi do zmęczenia i bólu.

1. Tył głowy, barków i pośladki powinny być ustawione w jednej płaszczyźnie (najlepiej ustawić się przy ścianie i sprawdzić czy wszystkie wymienione punkty do niej przylegają)

2. Uszy powinny znajdować się nad środkiem barków- czyli nie pochylamy głowy do przodu:)

3. Broda nie powinna być wysunięta do przodu, by nie odchylać głowy do tyłu (postawa interpretowana jako wyraz zarozumiałości. lub tak zwany “foch”)

4. Utrzymuj barki na tym samym poziomie, nie unoś ich w kierunku uszu- piękna długa szyja prezentuje się naprawdę atrakcyjnie,  dodaje nam wdzięku i świadczy o pewności siebie.

5. Łopatki powinny być ściągnięte do tyłu, ale nie należy przesadzać, by nie powodować cofnięcia barków.

6.  Klatka piersiowa powinna być otwarta i ale nie wypchnięta do przodu (taka sama uwaga, jak punkt wyżej-przesada nigdy nie jest wskazana).

1. Wciągnij brzuch.

8.Pozwól ramionom zwisać swobodnie wzdłuż ciała.

9 .Nie wychylaj miednicy w przód, ani w tył (wiem, wiele pań uważa, że wygląda dzięki takiemu kuperkowi bardziej “sexi” i ma szczuplejsze uda:)).

1. Nie blokuj kolan- z czasem możesz doprowadzić do “przeprostów” (czyli kolana będą wyglądać jak wygięte w drugą stronę) ale i nie stój na ugiętych nogach.

2. Rozstaw lekko stopy.

3. Unikaj stania przez dłuższy czas w tej samej pozycji. Przenoś co jakiś czar ciężar ciała z jednej nogi na drugą

4. Ciężar ciała opieraj raczej na przodostopiu, unikając nadmiernego obciążania pięt.

I w końcu- jak leżeć?

Teoria określa jaka pozycja w trakcie snu jest najkorzystniejsza dla naszego kręgosłupa. Mając to na względzie możemy starać się przyjąć ją przed zaśnięciem, jednak w trakcie nocy i tak każdy przybiera najwygodniejszą dla siebie pozycję- próby korygowania i przyjmowania na siłę książkowego ułożenia skończą się niespokojnym przerywanym snem i bólem głowy z niewyspania nazajutrz. Lepiej jest więc zadbać o kręgosłup za pomocą doboru odpowiedniej wielkości poduszek, wałków lub zwykłego koca, no i oczywiście dobrego materaca.

Pozycja na wznak (na plecach:))- najkorzystniejsza (nacisk na krążki międzykręgowe mniejszy o 80-90% w porównaniu z pozycją siedzącą). Poduszka pod głową nie powinna być za duża.  Osobom z dolegliwościami ze strony kręgosłupa lędźwiowego ulgę może przynieść włożenie małego wałka, zrolowanego koca lub ręcznika pod kolanami, co odciąży dolne plecy.

Pozycja na boku- do przyjęcia. W czasie snu w tej pozycji najlepiej zgiąć kończyny we wszystkich stawach. Tutaj również dobrze jest umieścić niewielką poduszkę (lub złożony koc) między kolanami, a drugą pod talią, żeby podeprzeć kręgosłup.

Pozycja płasko na brzuchu- niestety najmniej korzystna. Jeśli już musisz spać w tej pozycji, podłóż poduszkę pod miednicę i pod kostki, by lekko ugiąć nogi w kolanach. Nie podkładaj jej natomiast pod głowę.

Anna Węgrzynowska

Większości z nas  termin “menopauza”  przywodzi na myśl  szereg  nieprzyjemnych skojarzeń związanych ze nieubłaganym starzeniem , utratą sprawności i fizycznej atrakcyjności. Poza dobrze zbadanymi  i  udokumentowanymi przyczynami natury medycznej z tym etapem życia wiąże się wiele  trudniejszych do uchwycenia i przezwyciężenia problemów  pochodzenia społecznego i  kulturowego.  W naszym zachodnim świecie kultu piękna i wiecznej młodości do objawów fizycznych takich jak zmiana sylwetki, uderzenia gorąca, niepokój, zmienność nastrojów i wiele  innych dołącza problem poczucia degradacji społecznej.  Dotyczy to przedstawicieli obu płci, ale jako że status kobiet w społeczeństwie znacznie bardziej niż w przypadku mężczyzn zależy od fizycznej atrakcyjności  nasza pozycja społeczna ulega jeszcze głębszemu osłabieniu we wszystkich aspektach życia. Po przekroczeniu niewidzialnej granicy zaczynamy zewsząd słyszeć ponury refren „nie”: „nieatrakcyjna, nieszczęśliwa, niesprawna, niepotrzebna”.  Media, pracodawcy, współpracownicy, a czasami nawet najbliżsi  zdają się zgodnie przekonywać , że  spełniłyśmy  już swą życiową rolę i czas zrobić miejsce młodszym.  Stajemy się niewidzialne dla przechodniów, urzędników i sprzedawców, a nasze obniżone poczucie własnej wartości sprawia, że stajemy się jeszcze bardziej wrażliwe i jednocześnie bezradne wobec takich nieprzyjemnych sytuacji. Oczywistym jest, że presja na bycie zawsze pięknym i nieprzychylne nastawienie do starzenia w społeczeństwie pogłębia lęk, frustrację, a często nawet depresję związane z menopauzą.

Jak pisze w swym artykule dr Dixie Mills podłoże społeczno- kulturowe może wpływać na natężenie fizycznych objawów menopauzy. Przedstawia tam wyniki najnowszych badań dowodzących, że przedstawicielki zachodniej kultury pomimo wysokiego poziomu życia i powszechnego dostępu do opieki zdrowotnej  znacznie częściej i intensywniej niż kobiety w innych częściach globu odczuwają nieprzyjemne objawy związane z przekwitaniem.  Tymczasem w wielu obszarach kulturowych kobiety niemalże nie doświadczają fizycznych przejawów menopauzy.  I nie odnosi się to bynajmniej do społeczeństw, w których pozycja kobiet jest marginalna  lub do krajów o niskim poziomie rozwoju cywilizacyjnego, gdzie medycyna nie zajmuje się tym problemem.

Przeciwnie.  Doktor Mills przytacza przykład Kraju Kwitnącej Wiśni  będącego symbolem wysokiego rozwoju cywilizacyjnego. W języku japońskim  niedawna nie było nawet określenia ”uderzenia gorąca” w odniesieniu do objawów menopauzy, a odsetek Japonek cierpiących z powodu tego problemu  jest  znacznie niższy niż w przypadku Amerykanek  (również tych japońskiego pochodzenia)  Wielu badaczy jako przyczynę tego stanu rzeczy wskazuje na  geny  i dietę, która między innymi dzięki fitoestrogenom i izoflawonom zawartym w soi sprzyja utrzymaniu równowagi hormonalnej. Wiadomym jest powszechnie,  że mieszkanki  kraju kwitnącej wiśni cieszą się długim życiem, a odsetek poważnych chronicznych schorzeń takich jak cukrzyca, nadciśnienie, osteoporoza  czy alergie jest kilkukrotnie niższy niż krajach zachodnich.

Autorka zaznacza, że być może jednak zjawisko to ma bardziej skomplikowane, również  społeczno- kulturowe podłoże. Wskazówkę można odnaleźć w języku. Japońskie słowo “konenki” określające okres pomiędzy 40 i  60 rokiem życia oznacza w dosłownym tłumaczeniu lata odnowy, regeneracji, a więc wstęp do nowego etapu. Tymczasem w zachodniej kulturze widzimy ten okres jako przerażający, bezpowrotny i nieunikniony schyłek naszego życia.

Jeszcze wyraźniej widać wpływ kultury na odczuwanie objawów menopauzy w tradycyjnych szamańskich kulturach począwszy od  Nowozelandzkich Maorysów przez Sudan, Nową Gwineę aż po  południowoamerykańskich Indian.  Kobiety w tych społecznościach podobnie jak Japonki cieszą się dobrym zdrowiem i rzadziej wspominają o jakichkolwiek objawach przekwitania. Oczywiście, podobnie jak w Japonii  ich dieta jest bogata w naturalne, nieprzetworzone pokarmy, a i wolniejsze tempo życia sprzyja złagodzeniu objawów menopauzy. Najbardziej znamienne jest jednak to, że niezależnie od odczuwanego dyskomfortu kobiety te z niecierpliwością oczekują na ten okres. Przynosi im on wolność i podniesienie statusu społecznego. Wraz z wiekiem otwierają się możliwości wejścia do cieszącej się władzą i szacunkiem starszyzny plemiennej. Tradycyjne społeczności stawiają starsze kobiety na szczytach hierarchii społecznej. Panuje w nich bowiem powszechne przekonanie,  że wraz z ustaniem krwawienia miesięcznego kobiety nie tracą już co miesiąc potężnej mocy dawania życia i zatrzymują ją w sobie otrzymując dar uzdrawiania i kontaktów ze światem duchowym.

Niestety w odróżnieniu od Japończyków czy Majów, wśród których osoby starsze cieszą się ogólnym poważaniem  w kulturze zachodniej nie potrafimy raczej docenić mądrości płynącej z doświadczenia. Tymczasem znaczenie mądrości starszych kobiet jest nie do przecenienia i zrozumienie tej prawdy pozwoliłoby zająć im należne miejsce w społeczeństwie.

Doktor Mills przytacza wysuwany przez niektórych antropologów kultury  postulat, że właśnie pomoc i dzielenie się doświadczeniem w wychowywaniu nie dzieci, ale wnuków (także tych niespokrewnionych) jest tym, co społecznie odróżnia ludzi od innych naczelnych. Jest rzeczą niezwykłą w naturze by samice osiągały wiek, poprokreacyjny i aktywnie uczestniczyły w życiu ich społeczności.

Przytoczone przez autorkę fakty skłaniają mnie do wniosku, że wiedząc jak ważne jest społeczne podejście do menopauzy powinniśmy  nauczyć się  postrzegać ją nie jako koniec naszego najbardziej owocnego okresu życia, lecz jak przejście do nowego, nie mniej interesującego etapu.

Jest to okres w życiu kobiety, gdy dzieci usamodzielniły się,  sytuacja finansowa i zawodowa jest w miarę stabilna i z reguły ma już więcej czasu dla siebie. Można go wykorzystać na realizowanie dawnych pasji  lub zupełnie nowe przedsięwzięcia. 

Dopóty kobiety postrzegać będą menopauzę  jako problem medyczny, tak długo będą wycofywać się z życia społecznego na ten czas czekając na „wyzdrowienie”. Tymczasem w naszym pędzącym świecie  nie ma przeważnie szans by wsiąść po takiej przerwie do pociągu z którego się wysiadło. W ten oto sposób same odmawiamy sobie prawa do uczestniczenia w życiu społecznym marnując swą energię i ogromną wiedzę, którą zgromadziłyśmy wraz z doświadczeniem. Dowodem na ogromny potencjał dojrzałych kobiet może być fakt, że obecnie co raz więcej z nich osiąga sukces we wszystkich sferach życia publicznego nawet w tak trudnych ze względu na silna konkurencję jak świat polityki i biznesu.

 Współczesne kobiety  mają luksus wyboru- mogą korzystać zarówno ze zdobyczy medycyny,  jak i z mądrości, którą inne kultury znały od wieków. Mogą  sięgnąć po hormonalną terapię zastępczą, ale przede wszystkim powinny zmienić sposób odżywiania i styl życia, a szczególnie podejście  do siebie i  świata. Dobrą alternatywą  lub uzupełnieniem dla farmakologii może być joga hormonalna pomagająca przywrócić równowagę hormonalną i znacząco łagodząca fizyczne i psychiczne objawy menopauzy.  Pomaga ona również młodszym kobietom cierpiącym z powodu nieregularnych lub bolesnych miesiączek, jak również i paniom w wieku postmenopauzalnym. Jak każda regularna aktywność fizyczna pomaga utrzymać prawidłową masę ciała, zwiększa wydzielanie endorfin,  poprawia sprawność fizyczną, a tym samym i jakość życia. Joga wpływa także na stan psychiki ćwiczących- pomaga zwalczać bezsenność, radzić sobie z obniżeniem nastroju i chwiejnością emocjonalną. Świadomość, że wychodzi się z domu, poświęca się uwagę sobie pozwala czuć się atrakcyjną i zadbaną i wzmacnia pewność siebie pozwalając śmiało stawiać czoła przeciwnościom życia. Poza niepodważalnymi profitami dla zdrowia zajęcia jogi niosą niewątpliwe korzyści społeczne. Są na wzór funkcjonujących w tradycyjnych plemiennych kulturach kobiecych kręgów wspaniałą okazją do spotkania z innymi kobietami, dzielenia się z nimi swymi pomysłami, doświadczeniami i energią. Wspaniale byłoby, gdyby spotkania te owocując nowymi inicjatywami  pomogły zmieniać pozycję społeczną dojrzałych kobiet.

Anna Węgrzynowska

Wykorzystano artykuły Sannyasi Bhakti Ratna (Kate Woodworth) “Emotions and Yoga poses (Asanas)“ http://www.yogapoint.com/articles/asanas_emotions.htm

oraz  Donna Raskin; “Emotions in Motion”  http://www.yogajournal.com/practice

Według filozofii jogi nie ma rozgraniczenia pomiędzy ciałem, intelektem, a duchem. Tylko pełna harmonia w funkcjonowaniu tych trzech składowych zapewnia zdrowie. Współczesna zachodnia medycyna powoli zaczyna akceptować to, co joga od tysiącleci przyjmowała za pewnik. Co raz częściej współcześni lekarze, neurospycholodzy fizjoterapeuci czy psycholodzy podkreślają, że to co dzieje się z naszym ciałem dotyka bezpośrednio naszego ducha i odwrotnie- jeśli cokolwiek niepokoi naszą duszę znajduje odzwierciedlenie w funkcjonowaniu naszego ciała. Na asany  możemy więc spojrzeć nie jak na zwykłą gimnastykę, ale jako skuteczne narzędzie, które, za pomocą właściwego doboru pozycji pozwala poprzez pracę ciałem- narządem ruchu, powięzią, układem hormonalnym czy wegetatywnym wpływać korzystnie na psychę.

Organizm ludzki, to niezwykle skomplikowany mechanizm, a jego poszczególne elementy nie działają w odosobnieniu. Napięcie emocjonalne wpływa na produkcję hormonów stresu zwiększając napięcie mięśniowe, co z kolei przenosi się na narządy wewnętrzne. Podrażnienie w jednym obszarze może przynieść objawy w zupełnie innym nawet bardzo odległym, a związek pomiędzy przyczyną a skutkiem może być nieraz bardzo trudny do prześledzenia. Ponadto reakcje na stres są bardzo swoiste- każdy z nas może co innego postrzegać jako czynnik stresogenny i mieć na niego inną wrażliwość. Każdy z nas w końcu inaczej reaguje na stres, inaczej internalizuje doświadczenia i emocje, tak więc i nasze reakcje psychosomatyczne są zupełnie różne. Jednym wspólnym czynnikiem wydaje się być zasada, że napięcie to atakuje zawsze najsłabszy punkt systemu i tam najłatwiej i najwcześniej stan ducha przekłada się na funkcjonowanie ciała.

Wyjątkowo istotna wydaje się być powięź, która co raz częściej znajduje się w centrum zainteresowania terapeutów. Stanowi ona bowiem pewnego rodzaju pamięć ciała, w której odciskają się nasze doświadczenia, urazy, a nawet osobowość- sposób w jaki mierzymy się ze światem i jak reagujemy na stres. Często samo spojrzenie na sylwetkę człowieka może nam pomóc określić czy jest nieśmiałym, błądzącym w obłokach romantykiem czy osobnikiem energicznym, pewnym siebie, przyzwyczajonym do wydawania rozkazów.

Wszyscy praktykujący jogę, nawet ci zupełnie początkujący z pewnością zauważają, iż każdego dnia nasza praktyka jest inna- asany, które wczoraj były dla nas proste dziś są wręcz niewykonalne. Jednym z najlepszych detektorów stanu ducha są pozycje równoważne- już po kilku tygodniach praktyki każdy adept jogi zauważa, że vrksasana- banalna do wykonania podczas porannej praktyki jest ogromnym wyzwaniem podczas wieczornej sesji, gdy rozedrgany emocjonalnie po trudnym, stresującym dniu staje na macie. Podobnie jest innymi z balansami- gdy trudno jest wyciszyć się i zatrzymać potok galopujących myśli trudno wyrównać oddech i skupić się na znalezieniu środka ciężkości.

Bardziej subtelną i trudniejszą do wychwycenia jest zależność pomiędzy emocjami a zakresem ruchu. Tymczasem stres poprzez pobudzenie układu sympatycznego znacząco zwiększa napięcie mięśniowe, przez co asany lub ich składowe wymagające elastyczności są trudniejsze do wykonania. Stąd tak ważne jest by przystępować do praktyki zrelaksowanym i wyciszonym. Dostrzeżenie tej zależności daje nam też wspaniałe narzędzie w walce z napięciem i stresem- rozciąganie mięśni podczas wykonywania asan poprzez pobudzenie układu przywspółczulnego przynosi ukojenie nerwów i uspokaja

Oczywiście wpływ asan na poszczególne osoby może być zróżnicowany zarówno pod względem wpływu na emocje jak i jego natężenie jedna ogólnie przyjmuje się że skłony w przód mogą być wielkim wyzwaniem dla osób skoncentrowanych na sobie, upartych, niechętnych refleksyjnemu wglądowi w głąb siebie. Mogą być także związane z lekiem- jest to swoisty atawizm, wszakże instynktownie w lęku przed czyhającym niebezpieczeństwem próbujemy oglądać się za siebie. Prowadzi to do chronicznego napięcia mięśni grzbietu, które wygięcia w przód mogą skutecznie eliminować.

Wygięcia w tył natomiast są domeną ludzi odważnych. Związane są one z stawianiem czoła życiu i niesionym przez niego wyzwaniom. Osoby mające trudności z wygięciami w tył mogą nosić w sobie ukryte lęki, obawy przed podejmowaniem decyzji i odpowiedzialności za własne życie. Podobne problemy z wygięciami w tył mogą mieć osoby nieśmiałe, z zaniżoną samooceną. Wszyscy wiem jak niepewność siebie i kompleksy powodują kulenie się w sobie, garbienie, zaokrąglenie barków- prowadzi to do zwiększenia kifozy piersiowej, zamknięcia klatki piersiowej i usztywnienia i obręczy barkowej, co z kolei znacznie utrudnia wygięcia w tył.

Skręty nawiązujące do rozwiązywania problemów i „rozplątywania” zawiłych życiowo sytuacji pomagają nam radzić sobie z przeszkodami jakie napotykamy na naszej drodze. Wielu ludzi wyolbrzymia swoje problemy, a poczucie, że przewyższają one te dotykające innych odbiera im energię i wiarę w możliwość ich rozwiązania. Skręty, podobnie jak wygięcia w tył dodają nam poczucia pewności i sił do działania.

Pozycje odwrócone, podczas których cały świat „staje na głowie” pozwalają nam spojrzeć na nasze życie i nas samych z innej perspektywy. Ponieważ wiele z nich jest trudna do wykonania i stanowi dla większości ludzi prawdziwe wyzwanie nie tylko fizyczne, ale przede wszystkim mentalne wymagając często przede wszystkim pokonania własnych lęków i barier psychicznych. Opanowanie ich daje nam jednak ogromną satysfakcje, zwiększa poczucie wiary w siebie i dodaje energii do działania.

Jednakże grupą asan najbardziej powiązanych z emocjami są wspomniane  na początku balanse, gdzie nasz stan ducha bezpośrednio i w bardzo widoczny sposób przekłada się na ich wykonanie. Pozycje równoważne poprzez konieczność koncentracji, wsłuchania w siebie i wyrównania oddechu działają uspokajająco, tonizują napięcie emocjonalne i harmonizują ciało i umysł.

Trudne asany, które stanowią wyzwanie również mogą wyzwolić emocje, zwłaszcza w przypadku osób ambitnych, lubiących współzawodnictwo. Widok współpraktykujących wzorcowo wykonujących niemożliwe do wykonania dla nas na danym etapie asany może być źródłem poczucia niższości, obniżyć samoocenę, wyzwolić złość, poczucie beznadziei, a nawet zniechęcić do dalszej praktyki.

Świadomość własnego stanu emocjonalnego w danym momencie pozwala na takie dobranie asan, by poprzez pracę z ciałem radzić sobie z emocjami.

· Aby dodać sobie energii do działania i wiary we własne siły i poprawić nastrój dobrze jest włączyć do praktyki: Surya Namaskar (powitanie słońca), bhujasana (kobra), dhanurasana (łuk) czy virabhadrasany (wojownicy)

· Aby uspokoić umysł, wyciszyć frustrację, popracować nad ego i radzić sobie z przerostem ambicji virasanę, pascimottanasanę, karnapidasanę, viparita karni.

· Asany takie jak podparta uttanpadasana (z nogami na ścianie), tadagasana , kurmasana (żółw) oraz rozluźniające mięśnie miednicy supta virasana (leżący bohater) i supta baddha konasana (leżący splątany kąt) relaksują i uspokajają.

Joga wpływa na nasz stan psychofizyczny, ale nie można oczekiwać standardowych, gotowych recept. To, co działa błyskawicznie w jednym przypadku może wymagać więcej czasu w innym, niektórym osobom może zaś nie pomóc lub pomóc tylko nieznacznie- jednak świadoma praktyka, wsłuchanie się w sygnały płynące z naszego ciała każdemu bez wyjątku przyniesie jedną niepodważalną korzyść- poznanie siebie, uwolnienie głęboko czasem skrywanych urazów, bólu i smutku, które bezwiednie niesiemy przez całe życie i odkrycie w jaki sposób emocje te znajdują odzwierciedlenie w funkcjonowaniu naszego ciała. Joga staje się więc iskrą początkującą proces przemian i samouzdrowienia.

Anna Węgrzynowska

Wykorzystałam artykuł Sannyasi Bhakti Ratna (Kate Woodworth) „Emotions and Yoga poses (Asanas)” http://www.yogapoint.com/articles/asanas_emotions.htm

“Ciało jest domem duszy” powiedzą wierzący.  “W zdrowym ciele zdrowy duch”- starą jak świat maksymę powtarzają nam od dzieciństwa wuefiści, harcerze i sportowcy. Również osoby, które wierzą jedynie w to, co namacalne, mierzalne i zbadane i pojmują tajemnicze mechanizmy chemiczne pozwalające na swobodny przepływ myśli i rządzące emocjami widzą te nieuchwytne procesy jako jeden z aspektów funkcjonowania ciała. Niezależnie od światopoglądu, daru wiary czy wiedzy wszyscy oni dzielą przekonanie, że ciało, umysł i świat emocji są nierozerwalne, przenikają się i warunkują. Wszystko, co dzieje się w obszarze emocji znajduje odbicie w reakcji fizycznej naszego ciała i na odwrót, a wszelkie podziały na psyche i soma są sztuczne i służą tu jedynie pewnemu uproszczeniu.

Wszyscy doświadczyliśmy sytuacji, gdy pod wpływem stresu żołądek zawiązał się nam w supełek lub przeciwnie dostawaliśmy ataku wilczego głodu, znamy uczucie napięcia mięśni w okolicy karku, przyspieszone bicie serca, spłycenie oddechu czy suchość w gardle.

Fizjologia już dawno potrafiła wyjaśnić to zwiększoną aktywnością układu współczulnego uruchamiającego reakcję “uciekaj albo walcz”, która pozwala organizmowi zmobilizować się w razie zagrożenia, spowalniając na ten czas “codzienną krzątaninę” naszego organizmu (np. trawienie). Jednak co za dużo to niezdrowo. Przedłużający się stres powoduje prawdziwe spustoszenie w naszym organizmie. Znamy długą listę chorób wywoływanych lub zaostrzanych przez stres. Należą do nich takie, w rozwoju których rola psychiki jest dość oczywista: bóle głowy, zaburzenia łaknienia, otyłość, wrzody żołądka i dwunastnicy czy nadciśnienie, ale także np. choroby alergiczne (astma, atopowe zapalenie skóry), w których etiologii lekarze stosunkowo niedawno zaczęli dostrzegać wpływ emocji. Istnieją też choroby których przebieg jest zaostrzany poprzez czynniki emocjonalne, choć wpływ ten nie jest już tak oczywisty (cukrzyca, nadczynność tarczycy czy gościec).

Pomimo tej wiedzy i doświadczenia, które jest udziałem każdego z nas, do niedawna większość specjalistów zajmujących się ciałem koncentrowała się wyłącznie na sferze fizycznej nie biorąc pod uwagę psychiki znacznie zawężając działanie swoich metod.

“Lekarze duszy” tymczasem dość lekceważąco podchodzili do pracy z ciałem, oddziałując na nie jedynie dość ochoczo za pośrednictwem farmakoterapii.

Dziś co raz częściej docenia się możliwości wynikające z wzajemnego przenikania się tych dwóch sfer. Z jednej strony podkreśla się rolę psychoterapii, relaksacji, medytacji, technik wizualizacyjnych i innych metod porządkowania emocji, które poprzez pracę z umysłem wyzwalają ciało od napięć, bólu, a nawet pomagają walczyć z poważnymi chorobami. Pojawiają się doniesienia o korzystnym wpływie pozytywnego nastawienia chorego na proces zdrowienia i rekonwalescencji.

Z drugiej strony zauważa się również działanie odwrotne- poprzez pracę z ciałem można oddziaływać na układ nerwowy i hormonalny, harmonizować pracę autonomicznego układu nerwowego, a tym samym wpływać na nastrój i samopoczucie. Poprzez uwalnianie zapisanych w ciele napięć można uporać się z zaniedbaną strefą emocji, zwiększyć wydolność umysłu czy poprawić pamięć i koncentrację. Co raz częściej stosuje się różne metody pracy z ciałem w leczeniu np. zaburzeń rozwojowych u dzieci, depresji, nerwic czy spowalnianiu procesów starzenia.

Popularność zdobywa również psychosomatyka czyli nauka o połączeniu sfery fizycznej, emocjonalnej i psychicznej.  Zakłada ona istnienie “pamięci ciała”, która jest niczym innym jak zapisem naszych doświadczeń, tłumionych emocji czy czynników socjokulturowych (presji i wyzwań środowiska) w postaci napięć mięśni i tkanki łącznej.  Wyjątkowo interesująca wydaje się być tu powięź znajdująca się co raz częściej w centrum uwagi terapeutów. Wprawny obserwator potrafi “odczytać” naszą osobowość, sposoby reagowania na stres i naszą historię na podstawie obserwacji sylwetki czy sposobu poruszania się. Jednak przeżycia uwięzione w naszym ciele nie tylko kwestia wyglądu. Utrzymujące się latami napięcia powodują usztywnienie ciała, ból i wspomniane wyżej choroby psychosomatyczne. Uwolnienie takich napięć, choć zbawienne bywa procesem długotrwałym i trudnym. Specjaliści pracy z ciałem niejednokrotnie bywają świadkami przełomu emocjonalnego czyli niespodziewanego i gwałtownego uwolnienia tłumionych odczuć u osób z którymi pracują. O przełomie emocjonalnym więcej piszę tutaj: http://zajogujsie.blogspot.com/2012/09/jednosc-ciaa-i-ducha-wpyw-asan-na-emocje.html

Na płynnym pograniczu obszarów psyche i soma leży praca z oddechem. Techniki oddechowe, zwane w jodze pranajamą łączą działanie na sferę fizjologiczną z wpływem na stan umysłu. Na płaszczyźnie psychicznej koncentracja na oddechu pozwala uspokoić myśli, oderwać je od problemów, panować nad stresem i drżeniem głosu czy dodaje pewności siebie. Znane są również techniki zwane “uzdrawiającym oddechem” będące połączeniem oddechu z wizualizacją wspomagające proces walki z chorobą.

Na płaszczyźnie fizjologicznej stosowanie właściwych technik oddechowych, dobór odpowiednich proporcji pomiędzy długością wdechu i wydechu poprzez wpływ na autonomiczny układ nerwowy, oraz gospodarkę hormonalną pozwala nam uspokoić się lub pobudzić czy zwiększyć przemianę materii. Odpowiedni trening oddechu i mięśni za niego odpowiedzialnych w ten właśnie sposób u wielu osób prowadzi z czasem do zmniejszenia częstotliwości i intensywności ataków duszności i pozwala zredukować ilość podawanych leków.

O oddechu więcej można przeczytać tutaj: http://zajogujsie.blogspot.com/2014/02/moc-oddechu.html.

Joga, Pilates i inne metody z obszaru tzw. Body&Mind widzą nas jako jednostkę w której ciało, umysł i emocje stanowią nierozerwalną całość. Dzięki takiemu holistycznemu podejściu pracują i oddziałują na wszystkie  “składowe” zapewniając nam zdrowie, harmonijny rozwój i prawidłowe funkcjonowanie wszystkich przejawów naszego jestestwa. Rozwijają również świadomość ciała, uczą obserwować w jaki sposób reagujemy na stres, pozwalają poznawać siebie i mechanizmy za pomocą których możemy radzić sobie ze stresem i emocjami.

Anna Węgrzynowska